KAYO NISHIMIZU
Kayo Nishimizu to pianistka pochodząca z Japonii, od 1987 roku na stałe mieszkająca w Polsce. Jest pedagogiem fortepianu, tłumaczem i nauczycielem języka japońskiego. Bierze czynny udział w organizacji różnych koncertów i wydarzeń na rzecz promocji kultury i integracji różnych kultur w Polsce i w Japonii. Kayo Nishimizu jest wielbicielką oraz wielką propagatorką muzyki Fryderyka Chopina. W 2004 roku rozpoczęła realizację cyklu koncertów „Dzieła wszystkie Fryderyka Chopina”. Miejscem koncertów było Muzeum Starożytnego Hutnictwa Mazowieckiego w Pruszkowie, zaś datę koncertów wyznaczały rocznice urodzin i śmierci kompozytora (1 marca i 17 października). Od 2005 roku 17 października o godz. 2.00 artystka wykonywała także koncert nocny upamiętniający dzień i godzinę śmierci Fryderyka Chopina w Paryżu (1849).
Do października 2009 roku Kayo Nishimizu zagrała wszystkie utwory Chopina na fortepian solo. W latach 2010 i 2011 pianistka wykonała przed publicznością także mniej popularne utwory Fryderyka Chopina, takie jak pieśni czy muzyka kameralna. Wykonała również utwory na fortepian i orkiestrę – w tym Koncerty fortepianowe f-moll i e-moll.
2005 rok przyniósł pianistce nagrodę Prezydenta Miasta Pruszkowa „Urbs Nova” w kategorii kultury – za działalność artystyczną w Pruszkowie ze szczególnym uwzględnieniem wykonania cyklu koncertów fortepianowych „Dzieła wszystkie Fryderyka Chopina”. Kayo Nishimizu uwielbia muzykę rosyjską. W 2003 roku nagrała płytę z utworami „Obrazki z wystawy” Musorgskiego i „Romeo i Julia” Prokofiewa. Koncert fortepianowy b-moll nr 1 Czajkowskiego jest jej żelaznym repertuarem. Od 2010 artystka organizuje co roku wiele audycji szkolnych, w których łączy muzykę z opowiadaniem i prezentacją multimedialną. Dbałość o rozwój kultury muzycznej i kształcenie w młodzieży potrzeby słuchania i umiejętności rozumienia muzyki klasycznej stanowi główny nurt szeroko pojętej działalności edukacyjnej pianistki. Obecnie Kayo Nishimizu pracuje nad projektem albumów „Chopin’s music & stories”. W tym cyklu ukazały się płyty: „Polska – miłość i żal” (listopad 2012), „24 Preludia – świat wyobraźni” (kwiecień 2013), „Tańce – zabawa i tęsknota” (wrzesień 2013), „Fantazja dźwięków”(maj 2014), „Dlaczego Japończycy tak kochają Chopina?”(wrzesień 2014). Jej najnowsza płyta pt „24 Etiudy – filozofia Chopina” ukazała się w kwietniu 2015. Artystka przygotowuje się do nagrania kolejnej płyty.
https://www.facebook.com/kayo.nishimizu/
FLORIAN WILKES
Od 20 lat Florian Wilkes kontynuuje swoją muzyczną karierę. Od 1994 r. jest organistą katedry pod wezwaniem św. Jadwigi w Berlinie, jednak pierwszą posadę organisty dostał już w wieku 17 lat w kościele św. Pawła w Schwerte (Zagłębie Ruhry). W dalszych latach studiował na berlińskim Uniwersytecie Artystycznym, a muzyczną edukację kontynuował w katedrze w Bambergu. Wilkes – oprócz kariery organisty o międzynarodowej renomie – jest również znanym i praktykującym prawnikiem. Doktorat z prawa uzyskał na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie zaś filozofię prawa studiował na amerykańskim Harvard University. Jest laureatem kilku prestiżowych nagród muzycznych, m.in. dla młodych niemieckich muzyków oraz stypendystą Instytutu Goethego w Paryżu i Osace. Imponuje lista miejsc, w których koncertował Florian Wilkes. Są wśród nich sala im. Czajkowskiego w Moskwie, sala Imperial University w Tokio, kościół św. Jerzego w Jerozolimie, Kościół Mariacki w Krakowie, Katedra Narodowa w Waszyngtonie oraz Bazylika św. Piotra w Watykanie. Florian Wilkes jest również kompozytorem, a wśród jego dzieł są m.in. dwie symfonie organowe. Utwory Wilkesa były nagrywane przez stacje radiowe i telewizyjne. Nagrał też kilka płyt, a nagranie symfonii „Z Nowego Świata” Antonina Dworzaka w wersji na organy uznano za wydarzenie muzyczne 2006 roku.
www.florianwilkes.net German
www.en.florianwilkes.net English
MAI TAKEDA
Mai Takeda pochodzi z miasta Nagoja w Japonii. Naukę gry na trąbce zaczęła w wieku dziewięciu lat. Studiowała w Tokio w Kunitachi School of Music u prof. Naohiro Tsuken. Naukę kontynuowała na berlińskim Uniwersytecie Artystycznym u prof. Konradina Grotha. Po studiach koncertowała z wieloma niemieckimi orkiestrami, m.in. Orkiestrą Symfoniczną Radia Berlińskiego, Orkiestrą Filmową z Babelsbergu, Orkiestrą Państwową Brandenburgii (Frankfurt nad Odrą). Mai Takeda występowała również w orkiestrze festiwalowej Akademii Bachowskiej w Stuttgarcie. Obecnie rezyduje w Berlinie i nie jest związana na stałe z żadnym zespołem muzycznym, kontynuując karierę jako freelancer.
TROMBASTIC
TROMBASTIC to zespół puzonowy ,w którego skład wchodzą muzycy-wirtuozi pracujący na codzień w warszawskich orkiestrach.Istnieje od 1987roku i od tego czasu dokonał wielu nagrań i wystąpił na najważniejszych festiwalach w kraju i za granicą.Zespół wystąpił m.in. w Grecji, Norwegii, Niemczech, Czechach, Holandii i Japonii. Ze względu na szerokie zainteresowania muzyków TROMBASTIC stara się propagować muzykę instrumentalną od czasów Średniowiecza poprzez Renesans i Barok aż do muzyki współczesnej,również jazzowej i popowej. Muzycy grają na instrumentach dawnych, ale też współczesnych. W 2010 roku zespół nagrał płytę z muzyką renesansową „Battalia”, za którą otrzymał nagrodę FRYDERYK w kategorii Muzyka Dawna.Wcześniej ukazała sie płyta z polską muzyką renesansową „REX”, a najnowsza w grudniu 2015- „Tutti Virtuosi”. TROMBASTIC współpracuje z wieloma śpiewakami, instrumentalistami, a także zespołami muzyki dawnej, jak Ars Nova, La Tempesta, Il Giardino d’Amore. Ważną częścią pracy TROMBASTICA jest propagowanie muzyki wśród dzieci i młodzieży, co przejawia się w niezliczonej ilości koncertów, audycji i lekcji dla przedszkolaków oraz uczniów.
DOMINIKA MAŁECKA – KONCERTMISTRZYNICAPELLI 1547
Jest absolwentką Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego ADAM PASTUSZKA
|
Po ukończeniu Akademii Muzycznej w Katowicach zainteresował się historycznym wykonawstwem i kontynuował swoją edukację na studiach podyplomowych we wrocławskiej Akademii Muzycznej, które zakończył z wyróżnieniem. Był także studentem w klasie skrzypiec Simona Standage’a w Akademie für Alte Musik Oberlausitz oraz uczestnikiem rozmaitych kursów skupionych wokół tematyki historycznego wykonawstwa. Od 2005 roku jest w stałym składzie poznańskiej orkiestry Arte dei Suonatori a od 2006 roku regularnie współpracuje z Wrocławską Orkiestrą Barokową jako kameralista i koncertmistrz drugich skrzypiec. Niezwykle ceniony koncertmistrz zespołów: Lautten Compagney (Berlin), Goldberg Baroque Ensemble (Gdańsk), oraz kameralista w zespołach: {oh!} Orkiestra Historyczna (Katowice), Capella Cracoviensis (Kraków). Nie bez znaczenia dla interesującej interpretacji muzyki i zauważalnej elastyczności jest współpraca z zespołami: Haydn Sinfonietta Wien, Le Parlement de Musique (Strasbourg), Inegal Ensemble (Praga),Collegium Marianum (Praga) która pozwala Adamowi na nieustanną obserwację najnowszych i unikalnych trendów muzycznych. W ramach współpracy z tymi zespołami brał udział w nagraniach ponad 30 płyt CD oraz koncertował w uznanych salach koncertowych i na prestiżowych festiwalach a koncerty wielokrotnie były transmitowane przez radiostacje w Anglii, Niemczech, Danii, Szwecji, Portugalii, Hiszpanii, Polsce, Czechach i Słowacji.
MATEUSZ MAŁECKI
Szef artystyczny festiwalu Leszno Barok Plus. Urodził się w Poznaniu. Muzyką dawną zainteresował się jeszcze w szkole średniej. Studia w zakresie gry na skrzypcach barokowych rozpoczął we Wrocławiu (studia I stopnia w klasie skrzypiec barokowych mgr Zbigniewa Pilcha), a ukończył w Katowicach (studia II stopnia w klasie skrzypiec barokowych mgr Martyna Pastuszka). Jeszcze podczas studiów rozpoczął współpracę z Warszawską Operą Kameralną jako skrzypek tutti w orkiestrze instrumentów dawnych Musique Antiquae Collegium Varsoviense.Regularnie poszerza swoją wiedzę i umiejętności na kursach mistrzowskich w kraju i zagranicą, między innymi w Mondovi (Włochy), Strasbourgu, Pradze, Wrocławiu, Lidzbarku Warmińskim, Świdnicy, Jarosławiu, pod okiem takich mistrzów jak Mira Glodeanu, Stephanie Pfister, Amandine Beyer, Sirkka Liisa Kaakinen – Pilch, Olivia Centurioni, Enrico Gatti, David Plantier, Bruno Cocset, Zbigniew Pilch. W roku 2008 odbył kurs orkiestrowy „Generation Baroque” w Strasbourgu pod dyrekcją Martina Gestera. Owocem tych kursów było podjęcie współpracy z orkiestrą muzyki dawnej „Le Parlement de Musique”.W roku 2011 został przyjęty na stypendium orkiestrowe „Academia Montis Regalis – Orchestra Giovanile”, w ramach którego występował pod kierownictwem Olivii Centurioni, Alessandro de Marchi, Enrico Onofriego, Luigi Mangiocavallo, Massimiliano Toniego, koncertując między innymi w Wiedniu, Turynie, Mondovi, również jako solista i koncertmistrz. Jeszcze w tym samym roku, jako jeden ze stypendystów został wybrany do współpracy z zespołem „Academia Montis Regalis”, z którym dokonał premierowego nagrania DVD opery Giovanni Battisty Pergolesiego „L’Olimpiade” pod dyrekcją Alessandro de Marchi ze spektakli w Jesi (DVD i Blu-Ray ARTHAUS MUSIK 2013). W Polsce współpracuje również z orkiestrą FAMD.PL ze Szczecina, z którą brał udział w nagraniu w roku 2013 debiutanckiej płyty zespołu z symfoniami Antonio Rosettiego (RECART 2014). {OH!} ORKIESTRA HISTORYCZNA
{oh!} Orkiestra Historyczna założona została w 2012 r. w Katowicach przez grupę instrumentalistów – entuzjastów i pasjonatów muzyki dawnej, skupionych wokół koncertmistrzyni Martyny Pastuszki oraz menedżera Artura Malke.Poświęcając się wykonawstwu historycznemu, członkowie {oh!} Orkiestry nie zapominają o najważniejszym, czyli jak najbliższym dotarciu z muzyką do odbiorców. Praca nad każdym elementem dzieła, podkreślająca znaczenie muzyki w wymiarze retorycznym owocuje koncertami, których celem jest nie tylko znakomita komunikacja między wykonawcami, ale przede wszystkim, pomiędzy muzykami a słuchaczami.Już od pierwszego koncertu ten rodzaj korespondencji został dostrzeżony i doceniony przez krytyków, a także zapraszanych do współpracy solistów: Olgę Pasiecznik, Kaia Wessela, Marilię Vargas, Karola Kozłowskiego, Karolinę Brachman, Jakuba Burzyńskiego, Georgesa Barthela, Marcina Świątkiewicza.W swojej trzyletniej działalności {oh!} Orkiestra Historyczna skupiła się na okresie baroku wykonując rzadko goszczącą na scenie polskiej muzykę francuską, ale także niemiecką i włoską. Obok odkrywania i nagrywania muzyki, która od XVIII wieku nie była wykonywana Orkiestra planuje rozszerzyć swój repertuar aż po twórczość kompozytorów XX wieku, w utworach odnoszących się do epok minionych.Utrzymując silne więzi z miastem Katowice i tutejszymi instytucjami kultury od początku wspierającymi działalność zespołu, Orkiestra może realizować coraz ambitniejsze programy, współpracując z szerokim gronem artystów zagranicznych. W 2014 {oh!} wzięła udział we współczesnej premierze opery D. Sarriego „Didone abbandonata” w Brnie, we współpracy z czeskimi i słowackimi solistami oraz reżyserem Tomášem Pilařem, zdobywając niezwykle pozytywne recenzje w prasie oraz entuzjastyczny odbiór wśród publiczności. W zeszłym roku zespół dokonał także swoich pierwszych nagrań płytowych: z muzyką ze zbiorów jasnogórskich (Musica Claromontana; Musicon) oraz solowymi koncertami skrzypcowymi i klawesynowymi ze zbiorów Biblioteki w Dreźnie (J. Schreyfogel – Ch. Schaffrath; DUX). W kalendarzu {oh!} Orkiestry Historycznej znalazły się też koncerty m. in. na międzynarodowych festiwalach w Częstochowie, Gliwicach, Tarnowie i Warszawie, a także koncerty zagraniczne: w Brnie, Pradze oraz Stambule i Ankarze. W planach {oh!} na rok 2015, poza koncertami w Polsce (Katowice, Warszawa, Tarnów, Wrocław, Gliwice, Gdańsk), można wymienić udział we współczesnej inauguracji historycznego teatru muzycznego na Zamku Valtice w Czechach czy koncerty podczas festiwalu na zamku w Brühl w Niemczech; zespół dostał również zaproszenie na Festiwal w Juiz de Fora w Brazylii. {oh!} Orkiestra Historyczna to przede wszystkim zespół młodych i pełnych energii profesjonalnych artystów, którzy będąc pasjonatami w swojej dziedzinie i osobami silnie związanymi z Górnym Śląskiem, chcą wnieść w ten region nową jakość w wykonawstwie muzyki dawnej, stając się jego kulturalną wizytówką w Polsce i zagranicą. MARTYNA PASTUSZKA
Od 2012 roku jest pierwszym skrzypkiem i dyrektorem artystycznym założonej wraz z menedżerem Arturem Malke {oh!} Orkiestry Historycznej. W zespole skupiła wokół siebie grupę znakomitych muzyków fascynatów-wirtuozów, co wraz z jej niebanalną wyobraźnią muzyczną oraz docenianymi przez obserwatorów umiejętnościami kształtowania pracy zespołu pozwoliły na dynamiczny rozwój {oh!} Orkiestry Historycznej, która bardzo szybko wzbudziła zaufanie i poparcie u największych polskich instytucji muzycznych oraz festiwali międzynarodowych. Jako koncertmistrz Martyna Pastuszka jest także zapraszana do współpracy z innymi zespołami, m.in.: Le Parlement de Musique (2009-2013), Capella Cracoviensis (od 2010), Collegium Marianum. Jako kameralistka współpracuje z kolońską formacją NeoBarock, paryską orkiestrą Le Cerlce de l’Harmonie oraz, przede wszystkim, od 2001 roku, z polskim zespołem Arte dei Suonatori. To właśnie współpraca z orkiestrą Arte dei Suonatori i jej licznymi gośćmi, a także studia w katowickiej Akademii Muzycznej ukształtowały gust muzyczny Martyny Pastuszki i wykształciły ją wiolinistycznie. Nieustającym źródłem inspiracji są dla artystki znakomite osobowości muzyczne, które spotkała w swej karierze: Rachel Podger, Guliano Carmignola, Andrew Parrott, Julien Chauvin, Andreas Staier, Hidemi Suzuki, Barthold Kuijken, Dan Laurin, Rene Jacobs. Martyna realizuje się również w szeroko prowadzonej działalności pedagogicznej. Jest wykładowcą w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz Akademii Sztuk Muzycznych im. L. Janačka w Brnie gdzie prowadzi klasy skrzypiec barokowych, a młodych skrzypków kształtuje także podczas rozmaitych kursów muzycznych. MARCIN ŚWIĄTKIEWICZ
Marcin Świątkiewicz jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich klawesynistów. Jego zainteresowania koncentrują się wokół historycznych instrumentów klawiszowych, improwizacji w dawnej i współczesnej stylistyce, a także kompozycji. Gra na różnych typach klawesynów i klawikordów, a także na historycznych fortepianach i organach. Jako solista, kameralista i dyrygent koncertuje w Europie, obu Amerykach i Azji regularnie współpracując z Rachel Podger i prowadzonym przez nią zespołem Brecon Baroque, Capellą Cracoviensis, Arte dei Suonatori, {OH!} Orkiestrą Historyczną, Bassociation i Scroll Ensemble. Studiował klawesyn oraz kompozycję w Królewskim Konserwatorium w Hadze i w Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie obecnie jest wykładowcą, a w czerwcu 2014 roku obronił pracę doktorską. Marcin Świątkiewicz nagrywa dla m.in. BIS, Channel Classics, Accent, Alpha, Decca, Linn Records, DUX oraz dla stacji radiowych i telewizyjnych w całej Europie. W roku 2015 ukazał się entuzjastycznie przyjęty przez krytykę, nagrodzony m.in. Diapason d’Or, podwójny album z koncertami klawesynowymi J.G. Müthela zarejestrowany z orkiestrą Arte dei Suonatori dla wytwórni BIS. Pierwsze solowe nagranie Musikalisches Vielerley z niemiecką barokową muzyką klawiszową zostało wydane przez Polskie Radio Katowice w 2008 roku. Marcin Świątkiewicz jest laureatem Paszportów Polityki i programów stypendialnych Ministra Kultury („Młoda Polska”), Marszałka Województwa Śląskiego i Rządu Holenderskiego (Huygens) oraz finalistą I Międzynarodowego Konkursu Klawesynowego im. Wolkońskiego w Moskwie (2010) i Międzynarodowego Konkursu im. Telemanna w Magdeburgu (2007). Marcin Świątkiewicz jest zaangażowanym pedagogiem. Szczególną uwagę poświęca nauczaniu gry solowej oraz kursom improwizacji w oparciu o metodę partimento. Plany na rok 2016 obejmują m.in. premierę nagranej w 2015 roku solowej płyty pod tytułem Cromatica, poprzedzone trasą koncertową nagranie koncertów klawesynowych Haydna z orkiestrą Arte dei Suonatori dla BIS oraz rejestrację w pojedynczym składzie Koncertów Klawesynowych J.S. Bacha. Do najważniejszych przedsięwzięć koncertowych należy poświęcone JG Müthelowi tournee w krajach bałtyckich z Arte dei Suonatori, wykonanie Koncertu na klawesyn i smyczki H.M. Góreckiego z {oh!) Orkiestrą Historyczną, związane z rokiem szekspirowskim poprowadzenie wykonania Fairy Queen Purcella z Capellą Cracoviensis oraz udział w koncertach serii extreme tejże orkiestry.
LUKAS ZEMAN
Studiował najpierw grę na fagocie w Pradze, a następnie śpiew w Uniwersytecie Mozarteum w Salzburgu. Odbył również studia wokalne w Konserwatorium Królewskim w Hadze, a także jest absolwentem Akademii Holenderskiej Opery Narodowej. W 2014 Zeman zdobył III nagrodę w największym konkursie muzyki sakralnej na świecie – Concorso Internazionale Musica Sacra w Rzymie. Artysta występował z recitalami solowymi w wielu krajach na całym świecie. W jego repertuarze znajdują się m.in. role w operach Lully’ego, Monteverdiego, Mozarta, Prokofiewa, Pucciniego, Ravela i Rossiniego. Wśród najnowszych angaży znajdują się występy w Operze Lyońskiej, Teatro alla Scala, Teatro di Pisa, Teatro del Giglio di Lucca, Teatro Goldoni w Wenecji i Teatro Coccia w Novarze. Niedawno Lukáš Zeman zaśpiewał partię solową w oratorium A Child of Our Time Michaela Tippetta pod batutą Paula McCreesha w Dartington Great Hall oraz wystąpił w operze Die Soldaten B. A. Zimmermanna w Teatro alla Scala. Oprócz tej działalności uczestniczy w projektach takich zespołów muzyki dawnej, jak: Collegium 1704, Il Canto di Orfeo, PhiloMelante i L´aura rilucente. W roku 2015 wystąpił w partii Jontka w wileńskiej wersji opery Halka Stanisława Moniuszki podczas Festiwalu Muzyki Polskiej w Krakowie. MICHAŁ SŁAWECKI
TANGATA QUINTET
Zespół TANGATA QUINTET powstał w styczniu 2002r. z inicjatywy trzech muzyków: Sebastiana Wypycha,Grzegorza Lalka i Klaudiusza Barana. W skład zespołu wchodzą jedni z najlepszych polskich muzyków młodego pokolenia,laureaci wielu prestiżowych nagród na konkursach i festiwalach muzycznych w kraju i za granicą. Ich dotychczasowe różnorodne doświdczenia muzyczne, znalzły wspólny grunt w muzyce Astora Piazzolli, łączącej w sobie tango tradycyjne z elementami muzyki wsółczesnej i jazzu. Kompozycje Piazzolli stanowią trzon repertuaru zespołu, zaś od nazwy jednej z nich kwintet wziął swoją nazwę. TANGATA QUINTET to w tej chwili jedyny w Polsce istniejący na stałe zespół nawiązujący składem do źródła, czyli oryginalnego zespołu Astora Piazzolli. W swych planach wychodzi jednak dalej-ideałem zespołu jest bowiem tworzenie kompletnej formy artystycznej na gruncie tanga, łączącej muzykę instrumentalną z tańcem i piosenką. Od 2008 roku zespół współpracuje z jednym z największych skrzypków naszych czasów – Robym Lakatosem, którego kontrabasista Sebastian Wypych zaprosił do wspólnego projektu „Tanga Świata”. TANGATA QUINTET znany jest z licznych występów na polskich scenach muzycznych,dajac koncery w filharmoniach. Ma za sobą wiele znaczących festiwali muzycznych: – Festiwal Tanga w Paryżu – Zelt-Music-Festival we Freiburgu – Festiwal ‚Gdańska Wiosna’ – Festiwal ‚Wieczory w Arsenale’ – Wrocław – Muzyczny Fesliwal w Łańcucie – JUVE AWARDS – Alte Oper Frankfurt 2008 – EXPO 2008 w Saragossie – Festiwal „Skrzyżowanie Kultur” 2008 rok – Sezon Kultury Polskiej w Rosji, Kostroma 2009 – III Międzynarodowy Festiwal Muzyki Kameralnej we Lwowie 2010 – Snow and Symphony Music Festival St . Moritz 2010 oraz wiele występów telewizyjnych. MUSICARIUS
|
Jest absolwentem wydziału wokalnego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Artura Stefanowicza, u którego kontynuuje swoją naukę śpiewu. Michał Sławecki już podczas studiów zadebiutował jako książe Orlovsky w ” Zemście Nietoperza” J. Straussa w Operze na Zamku w Szczecinie.W późniejszych latach swojej drogi zawodowej występował w m.in.: Filharmonii Narodowej w Warszawie, Filharmonii w Szczecinie, Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Teatrze Zdrojowym w Jeleniej Górze, Filharmonii w Krakowie, Operze Śląskiej w Bytomiu, Teatrze Polskim w Warszawie, Teatrze Wielkim Operze Narodowej w Warszawie, Operze Nova w Bydgoszczy, Operze na Zamku w Szczecinie, Teatrze di Manoel na Malcie. Koncertował także na Litwie, Malcie, Rzymie, Niemczech, Grecji, Austrii oraz Kazachstanie. W swoim repertuarze ma liczne dzieła od Muzyki Barokowej po Muzykę Współczesną. Na swoim koncie ma także liczne występy w wielu spektaklach operowych oraz teatralnych m.in..: H. Purcell „Dido and Aeneas” kreując postać First Witch, G.F. Haendel ” Giulio Cesare” – Sesto, J. Strauss ” Die Fledermaus” – Orlovsky, C. Monteverdi „L’ incoronazione di Poppea ” – Nerone, G.F.Haendel „Rinaldo” – Rinaldo, G.F.Haendel „Agrypina” – Nerone, C.W. Gluck „Orfeo ed Euridice” – Amor.Uczestniczył również w wielu kursach wokalnych gdzie pracował z m.in.: Paul Esswoodem, Michaelem Chancem, Jamesem Oxleyem, Jadwigą Rappe, Anną Radziejewską, Olgą Pasiecznik. Współpracuje również z wybitnymi Polskimi kompozytorami takimi jak: Paweł Mykietyn, wykonując jego utwory w m.in.: Rzymie „Corso Polonia X Edizione del Fesival delle Arti Unite”, Malcie „Teatro di Manoel Concert of Polish Contemporary Music Masters”, Niemcy „POST FINE ARTS – Paweł Mykietyn Shakespeare’s Sonnets (2000)”, Lwów „XVII International Contemporary Music Fesival”, Bartkiem Chajdeckim – Prawykonanie „Missa” w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku z towarzyszeniem Polskiej Orkiestry Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku pod dyrekcja Piotra Sulkowskiego, Maciejem Zielińskim- koncert „Kolęda Nova” z towarzyszeniem orkiestry AUKSO pod dyrekcja Marka Mosia (koncert rejestrowany przez TVP), Andrzejem Zaryckim- Prawykonanie „Golgota Polska” w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej pod dyrekcja Tadeusza Wicherka (koncert rejestrowany przez TVP). Zrealizował tez wiele nagrań radiowych oraz telewizyjnych.
Kwartet smyczkowy Musicarius jest zespołem daleko wykraczającym poza ogólnie przyjęte konwencje. Zespół, który istnieje od 2003 roku, zajmuje się przede wszystkim wykonawstwem muzyki dawnej. Wykorzystuje instrumenty z epoki lub ich kopie, konstruuje repertuary odzwierciedlające konkretne zdarzenia sprzed 200-300 lat. Muzycy mają jednak na swoim koncie cały szereg niezwykle ciekawych eksperymentów – współpraca z Polskim Teatrem Tańca i alternatywnymi grupami teatralnymi zaowocowała stworzeniem nowych perspektyw na styku muzyki klasycznej i elektronicznej oraz zatarcia się różnicy pomiędzy instrumentalistą jako odtwórcą muzyki i aktorem. Nawiązanie współpracy z Janem AP Kaczmarkiem, pozwoliło na premierowe w Europie zaprezentowanie muzyki nagrodzonej Oskarem. Występy na rozlicznych festiwalach przyniosły cały szereg niezwykle ciekawych programów koncertowych, których stylistyka rozciąga się od XX-wiecznej muzyki minimalnej po rozbuchany afektami dojrzały barok; od dokonań Wacława z Szamotuł po utwory, które powstały w przeciągu ostatnich kilku lat. Kwartet jest zespołem wciąż poszukującym – wyzwaniem jest tworzenie nowej jakości, określanie nowych granic muzyki i sztuki. Muzycy nie poddają się określonym i utartym regułom, wciąż próbują przełamywać schematy i konwencje.
ENSEMBLE PEREGRINA
Fragment wywiadu Agnieszki Budzińskiej – Bennett, założycielki Ensemble Peregrina, dla portalu musictothepeople.pl :
Moim pragnieniem od zawsze było śpiewanie zespołowe, więc założenie własnego ensemblu było tylko kwestią czasu. W Bazylei, dokąd w roku 1997 pojechałam na studia śpiewu średniowiecznego w Schola Cantorum, miałam ogromne szczeście spotkać kilka osób dla których było to równie ważne i z którymi mogłam dzielić moją pasję do muzyki XII i XIII wieku. Te epoki stanowią do dziś główny repertuar ensemble Peregrina. Regularne wielogodzinne próby przyniosły efekty – po kilku latach byłyśmy gotowe do wyjścia na scenę nie tylko z wypracowanym ensemblowym warsztatem wokalnym (co jest umiejętnością bardzo specyficzną), ale i z kilkoma dosyć nowatorskimi programami, których przygotowanie zajęło sporo czasu i wymagało ogromnej wiedzy.
Dokonania zespołu mogę ocenić na podstawie głosów prasy, otrzymywanych nagród i nominacji, zamówień na płyty i zaproszeń na koncerty. I tu bilans wypada bardzo pozytywnie. Nigdy nie sądziłam, że z moją – w sumie mało spektakularną – muzyką uda mi się zwiedzić kawał świata i zobaczyć tyle ciekawych i pięknych miejsc. Dla przykładu odbyłam np. tournée w Chinach, a Peregrina była już dwukrotnie zaproszona z koncertami i kursami mistrzowskimi do USA. Nagraliśmy dotychczas siedem płyt, w przyszłym roku wyjdą dwie kolejne, a dokładnie dwa tygodnie temu udało mi się potwierdzić duży projekt nagraniowy z muzyką średniowieczną różnych regionów basenu Morza Bałtyckiego (Szwecja, Finlandia, Dania, Meklemburgia, Pomorze, Rugia), który obejmie wydanie czterech kolejnych albumów. Zespół jest również chwalony przez międzynarodową krytykę, uznawany i zapraszany do dyskusji w kręgach uniwersyteckich, a fanów przybywa nam po każdym koncercie. To ostatnie cieszy mnie szczególnie, bo w sumie najważniejszym celem Peregriny jest propagowanie tej mało znanej a przepięknej muzyki i udostępnianie jej jak najszerszej publiczności na całym świecie.
www.peregrina.ch
FRETWORK
„Niewiele zespołów zajmuje się repertuarem tak szerokim, jak Fretwork. Brytyjski kwintet grający na violach da gamba zajmuje się wykonawstwem muzyki z okresu od pierwszych weneckich druków z 1501 roku aż po współczesne kompozycje zamawiane przez zespół. Ta niezwykła rozpiętość jest niewątpliwie świadectwem ogromnej sprawności pięciorga instrumentalistów tworzących formację, niemniej nie do przecenienia jest ich rola w popularyzacji violi da gamba oraz kompozycji pisanych na ten instrument. Debiutowali nagraniem z klasycznym repertuarem na violę da gamba z kompozycjami Henry’ego Purcella, Orlando Gibbonsa, Williama Lawesa i Williama Byrda, które stały się wzorcem dla późniejszych wykonań. Album z nagraniami Purcella z 2009 roku zdobył prestiżowe wyróżnienie Gramophone Award dla barokowej kameralistyki. O ile ich pierwotne zainteresowania koncentrowały się na muzyce angielskiej przełomu wieku XVI i XVII, o tyle obecnie zespół nie ogranicza się do tego skromnego wycinka czasu. Wielką pasją Fretwork są także dzieła Jana Sebastiana Bacha. Już pierwsze ich nagranie tego kompozytora – spotkało się z zachwytami, a niedawno muzycy dokonali aranżacji na viole szeregu utworów napisanych na klawesyn, które zostały wydane na krążku Alio Modo nakładem wytwórni Harmonia Mundi. Nie pominęli także słynnych „Wariacji goldbergowskich”, które ukazały się w listopadzie 2011 roku. Na wydawnictwach formacji znalazły się także takie nazwiska jak Grieg, Szostakowicz, Warlock czy Britten. Fretwork jest również pionierem w promowaniu muzyki współczesnej na violę da gamba – dotychczas zamówił ponad trzydzieści utworów u najwybitniejszych kompozytorów, nie tylko ze świata klasycznego, by wymienić zaledwie George’a Benjamina, Michaela Nymana, Sir Johna Tavenera, Gavina Bryarsa, Elvisa Costello, Tan Duna czy Barry’ego Guya. Co więcej, ostatnimi czasy zespół zaczął celować w tworzeniu programów składających się wyłącznie z muzyki współczesnej. Wiedząc jednak, że dla większości słuchaczy twórcze napięcie powstałe z zestawienia starego z nowym oferuje nadzwyczajne emocje, wciąż stara się układać programy koncertów łącząc epoki i pokazując różnorodność, którą oferuje viola da gamba. Ta niespotykana rozpiętość repertuaru zagwarantowała formacji światową popularność, konsekwentnie zdobywaną podczas 25-letniej obecności na scenie. Utrzymując niezmiennie wysoki poziom wykonawczy, Fretwork przybliża słuchaczom dawny i nowy repertuar na violę, instrument o niezwykłym, przepełnionym emocjami brzmieniu.”
źródło: www.actushumanus.com
www.fretwork.co.uk
TEATR AKT
Teatr Akt wyrósł z tradycji „polskiej szkoły pantomimy”, ale szybko zaczął wypracowywać własny język teatralny. Doświadczenia występów ulicznych przyczyniły się do poszukiwań nowych środków wyrazu przez aktorów. Trudno o jednoznaczne zakwalifikowanie Aktu do którejkolwiek kategorii teatralnej. Bazą wciąż pozostaje sztuka mimu, gestu, plastycznego obrazu, uzupełniana elementami cyrku i tańca. Absurdalny humor jest niemal znakiem rozpoznawczym spektakli Aktu. Również wpisane w poetykę teatru ulicznego działania interaktywne i happeningowe stały się nieodłączną częścią występów i spektakli. Teatr Akt jest jedną z nielicznych grup teatralnych w Polsce, konsekwentnie uprawiających od wielu lat swój autorski teatr. Jednocześnie udowadnia swoimi realizacjami, że teatr niezależny można tworzyć na profesjonalnym poziomie. Teatr Akt nie jest teatrem repertuarowym. Przedstawienia sceniczne, plenerowe, parady uliczne, pokazy ogniowe, a także specjalnie przygotowywane projekty artystyczne, prezentowane są podczas festiwali teatralnych oraz wszelkiego rodzaju imprez kulturalnych na terenie całej Europy. W 2010 roku Teatr Akt otworzył nową scenę warszawskich teatrów niezależnych – Olszynka Grochowska / Kozia Górka / Łaziebna 9
www.teatrakt.pl
JUSTYNA KRUSZ
Ukończyła z wyróżnieniem Państwowe Liceum Muzyczne im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie wiolonczeli profesora Bernarda Poloka i w klasie dyrygentury mgr Felicji Bieganek oraz Akademię Muzyczną w Katowicach w klasie wiolonczeli adta Piotra Janosika. Violę da gamba studiowała w Conservatoire de Musique w Grenoble (Francja) w klasie Christine Plubeau oraz Catherine Arnoux (Diplôme d’Etudes Musicales – z najwyższą notą – r. 2010) oraz w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie adta Marcina Zalewskiego (dyplom – r. 2010). Brała udział w kursach muzycznych i lekcjach prowadzonych przez wirtuozów gry na violi da gamba takich jak Paolo Pandolfo, Wieland Kuijken, Hille Perl i Marianne Muller. W latach 2006- 2011 nagrała następujące płyty: wraz z Capellą Cracoviensis – „Początki polifonii europejskiej”; z niemieckim zespołem Weser-Renaissance prowadzonym przez Manfreda Cordesa (Brema) – seria płyt z muzyką polskiego baroku; z zespołem Parnassos oraz Camerata Silesia – „Requiem” zapomnianego polskiego kompozytora okresu baroku Andrzeja Siewińskiego. Uczestniczyła w wielu muzycznych projektach, wśród których wyróżnia przede wszystkim udział w koncercie Natale in Vaticano w auli Pawła VI w Rzymie, wykonanie wraz z Capellą Cracoviensis opery „Orfeusz” C. Monteverdiego w ramach festiwalu „Muzyka w Starym Krakowie”, uczestniczenie w cyklu koncertów w ramach współpracy polsko-niemieckiej Musica Sacra Polonica organizowanych przez Manfreda Cordesa- rektora Hochschule für Künste w Bremie oraz wzięcie udziału w projekcie zorganizowanym przez muzyków zespołu Les Musiciens du Louvre oraz Conservatoire de Musique w Grenoble, którego celem było wspólne przygotowanie opery „Idomené” André Campry. Jako solistka i kameralistka występuje w kraju i zagranicą (Australia, Francja, Niemcy, Włochy). Współpracuje z zespołami takimi jak: Camerata Silesia, {oh!} Orkiestra Historyczna, Parnassos, Harmonia Sacra, Floripari, Polska Orkiestra XVIII wieku, Extempore, Weser-Renaissance, Cantica Sacra, Camerata Cracovia oraz Sapphire. Bierze także udział w projektach Chorzowskiego Ośrodka Liturgicznego oraz zespołu muzycznego „Młodzi śpiewają dla Pokoju”, który tworzy wspólnie młodzież chrześcijańska, żydowska oraz muzułmańska. Jest współzałożycielką powstałego w 2010 roku w Krakowie śląsko – małopolskiego zespołu viol da gamba Gambasada, z którym w listopadzie 2012 roku zdobyła pierwszą nagrodę na I Międzynarodowym Konkursie Zespołów Kameralnych Muzyki Dawnej w Żorach. W 2011 roku założyła wraz z klawesynistką Irminą Obońską oraz flecistką traverso Karoliną Jesionek zespół muzyki barokowej La Folia Ensemble. Od 2012 roku prowadzi klasę violi da gamba w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej II stopnia im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.
EWA MROWCA
Urodzona w Krakowie, 
naukę gry na klawesynie rozpoczęła w wieku 12 lat. Z wyróżnieniem ukończyła studia w Krakowskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Elżbiety Stefańskiej. Jest absolwentką Guildhall School of Music&Drama w Londynie w klasie Nicholasa Parle, oraz Schola Cantorum Basiliensis w Bazylei w klasie Jörga Andreasa Böttichera.
Została wyróżniona w 2003 roku w VI Konkursie Klawesynowym im. J. Broadwooda w Londynie, organizowanym na historycznych instrumentach. W 1999 roku uzyskała Diploma di Merito Musicale Chigiana w Sienie. Jest laureatką nagrody Łódzkie Eureka. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego Accademii Musicale Chigiana, Rządu Szwajcarii, oraz Guildhall School of Music&Drama.
Swoje umiejętności doskonaliła na kursach mistrzowskich prowadzonych przez Kennetha Gilberta (Accademia Musicale Chigiana), Christopha Rousseta, Elisabeth Joyé, Pierra Hantai oraz Jespera Christensena. Ze szczególną pasją poświęca się wykonawstwu muzyki na instrumentach oryginalnych, a także historycznej realizacji basso continuo. Jej działalność koncertowa obejmuje recitale solowe, oraz występy z zespołami muzyki dawnej. Koncertuje w Polsce, Francji, Niemczech oraz USA.
Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Akademii Muzycznej w Łodzi, oraz w Akademii Muzycznej w Krakowie. Ewa Mrowca wielokrotnie występowała w radziejowickim pałacu.
Jej pierwszy solowy album z Pieces de clavessin Nicolasa Geoffroy (Dux 0137), zyskał znakomite recenzje w Polsce, Luxemburgu, Francji i Niemczech, a także został nominowany do prestiżowej nagrody International Classical Music Awards 2013. W marcu 2014 otrzymał wyróżnienie 5 du Diapason.
CORONA FLORUM
Zespół Tańca Dworskiego z Poznania z siedzibą na Zamku w Rydzynie pierwsze swoje kroki zaczął stawiać w maju 2013 r. Za datę powstania zespołu uznaje się jednak 1 czerwca 2013, dzień w którym miał miejsce debiut dwóch członków zespołu na balu ziemiańskim „Grand Napoleonic Ball” w Pałacu w Brodnicy Śremskiej. Założycielem i pomysłodawcą jest Maciej Stanisław Lubicz Rąbalski hitoryk i tancerz. Zespół zaczął aktywnie działać od lipca 2013, poprzez wieczorki taneczno-artystyczne i pierwsze etiudy teatralne. Dopiero jednak Bal Andrzejkowy „W krainie czarów” w Pałacu Prymasowskim współorganizowany z Choreą Antiqua z Warszawy dał prawdziwy bodziec do rozwoju. Obecnie Corona Florum ma na swoim koncie kilka unikatowych bali, projekt sasko-polski (Międzynarodowy Festiwal Saski w Rydzynie i Lesznie), oprawę ślubów i wesel, występy i działalność edukacyjną. Począwszy od wiosny 2014 roku do zespołu przynależą również tancerze zawodowi. Jest jedyną formacją tańca dworskiego na terenie Wielkopolski. Corona Florum na swój herb i swoje zasady, ma wewnętrzny ustrój hierarchiczny.Celem zespołu jest odtwarzanie kultury dworskiej od Renesansu do Romantyzmu oraz, co wyjątkowo rzadkie w Polsce, ceremoniału z XVIII wieku. Epoką wiodącą zespołu jest rokoko. Zespół prowadzi działalność edukacyjną i taneczną. Organizuje bale historyczne i wieczorki taneczno – teatralne. Posiada stały patronat Ambasady Peru w Polsce, współpracuje też z Ambasadą Królestwa Hiszpani. W repertuarze barokowym członkowie zesopłu ciagle doskonalą się pod okiem mistrzów tańca z Francji i Niemiec, takich jak: Pierre Francois Dolle z Compagnie de Danse Baroque, Guillaume Jablonka oraz Ingo Guenher. Szczególne znaczenie dla członków zespołu mają oryginalne ukłądy choreograficzne francuskich i niemieckich mistrzów tańca z pierwszej połowy XVIII wieku. Do stałego programu zespołu należą sztuki pantomimiczno-taneczne takie jak „Letnie igraszki i uczta u księcia Sułkowskiego” a także „Architekci u Augusta II Sasa”.
STUDIO DONO – KOMEDIANTY TRUPA DELL’ARTE
Studio Dono to atelier teatralne założone w 2008 roku przez małżeństwo aktorskie: Agnieszkę Cianciarę – Fröhlich i Jonathana Fröhlich. Spotkali się w Paryżu w École Internationale de Théâtre Jacques Lecoq. Pomimo, że pochodzą z różnych części Europy i mają za sobą różne teatralne edukacje (Jonathan pochodzi ze Szwajcarii i studiował pantomimę w Hiszpanii; Agnieszka uczyła się i pracowała w teatrze w Polsce), razem studiowali Teatr Fizyczny, Komedię dell’Arte oraz Komicznego Aktora.
Agnieszka i Jonathan założyli Studio Dono kierując się ideą rozwoju aktora jako artysty otwartego na doskonalenie warsztatu oraz poszukiwanie nowych impulsów.
Od 2010 r. Studio Dono organizuje Dni Komedii dell’Arte (w latach 2010 – 2011 pod nazwą Dzień otwarty włoskiej Komedii). Są to polskie obchody Międzynarodowego Święta Komedii – Commedia dell’Arte Day, a w programie znajdują się spektakle, warsztaty, spotkania tematyczne oraz panele dyskusyjne z udziałem teoretyków i historyków teatru.
W 2012 r. pod egidą Studio Dono, powstała trupa dell’arte Komedianty. W jej skład wchodzą Agnieszka Cianciara-Frohlich (capocomico), Jonathan Frohlich i Łukasz Łęcki.
Tworzą spektakle według tradycyjnych reguł komedii dell’arte Są jednocześnie rzemieślnikami i artystami, sami piszą ramowe scenariusze – canevas, które w trakcie prób podczas improwizacji wypełniają działaniem i tekstem. Wierzą, że maski, charakterystyczny krok i kunszt aktorów są w stanie opowiedzieć więcej o naturze człowieka niż niejeden realistyczny spektakl.
W swoim dorobku mają cztery spektakle : Sąsiadka, komedia dell’arte; Dell’arte Show; Pan i sługa, czyli kto pragnie wszystkiego, wszystko stracić musi oraz Pewnego razu w Wenecji (spektakl we współpracy z Baletem Dworskim Cracovia Danza).
TUBICINATORES GEDANENSES
Muzyka dawna, w szczególności barokowa, budzi w słuchaczach ogromny podziw, a instrumentalistom i muzykologom spędza sen z powiek, gdyż jej wykonywanie do łatwej sztuki nie należy. Jednak chętnie i coraz częściej sięgamy do tej muzyki, próbując przezwyciężyć wszystkie niewiadome. Swój renesans przeżywają więc dziś trąbki naturalne, rekonstrukcje dawnych instrumentów. Historia instrumentów dętych blaszanych, szczególnie trąbek, jest długa i bogata. Trąbki naturalne istniały już dużo wcześniej przed barokiem. Trębacze grający na tych instrumentach zatrudniani byli na dworach i przy kościołach. Np. w 1460 roku dwór królewski w Insbrucku kupił dwie trąbki tzw. Clareten Trompeten, a w kościele św. Marii w Lubece, w 1474 roku po raz pierwszy zostali zatrudnieni tzw. Klarryter, czyli trębacze clariniści. Samo pojęcie „clarino” w muzyce pojawia się stosunkowo późno, bo dopiero w 1561 roku, i pochodzi z terenów dzisiejszych Niemiec, gdzie pierwszy raz słyszymy o trębaczu grającym głos clarino w Annabergu w Saksonii. Sztuka clarino osiągnęła swoje apogeum w twórczości Bacha i Händla, bo w większości ich dzieł rzeczywiście pojawia się trąbka grająca ważny (jeśli nie najważniejszy) głos. Ten głos w partyturze pojawiał się jako pierwszy, a dopiero później zapisane były skrzypce, flety, oboje itd. Dlatego clariniści byli bardzo poważaną i elitarną grupą zawodową, a ich wynagrodzenie wśród muzyków było najwyższe. Do wielkiej popularności clarino przyczynili się również ówcześni wykonawcy, jak John Bull, czy kojarzony z Bachem słynny Gottfried Reiche. Wykorzystywanie kopii instrumentów z epoki jest powrotem do źródeł i próbą odnalezienia brzmienia zbliżonego do wzoru, jakim były zespoły tamtych czasów. Bogate zbiory muzyczne XVII i XVIII wiecznego Gdańska pozwalają na podjęcie próby kontynuacji wspaniałej tradycji wykonawczej. Najwcześniejsze wiadomości o muzykach w Gdańsku wiążą się z Dworem Artusa. Regulamin z 1421 roku informuje dokładnie, że było ich czterech. Jedną parę stanowili Pfeiffer (piszczkowie), a drugą Trompeter (trębacze) Oprócz piszczków miejskich istnieli w Gdańsku również Turmpfeifer (piszczkowie wieżowi), byli to zaprzysiężeni strażnicy miejscy zrzeszeni
w cechu o nazwie Turmpfeiferdienst (urząd piszczków miejskich). Grali oni na wieżach kościoła NMP i św. Katarzyny. W końcu XVI wieku doszedł trzeci grający na wieży kościoła św. Jana. Ich obowiązkiem było ostrzeganie, witanie fanfarami dostojnych gości i ogłaszanie godzin zamknięcia bram miasta. Piszczkowie na wieży kościoła św.Katarzyny co pół godziny grali krótkie hejnały, co godzinę dłuższą melodię (prawdopodobnie pieśni religijne). Ponadto w pogodne dni niedzielne i święta mieli przygrywać na wieży kościoła:
,,Turmpfeifer […] powinni także, jak we właściwym mieście się to robi, gdy jest pora jedzenia, w dni świąteczne i przy dobrej pogodzie w niedzielę na kilka głosów na wieży jeden lub dwa kawałki odtrąbić.”
Ich proste sygnały (Turmblasen) przekształciły się szybko w bardziej kunsztowną muzykę (Turmmusik). Na początku XVI wieku spotykamy pierwszą informację o przyjęciu na miejską służbę czterech muzyków występujących dotychczas w Dworze Artusa. Muzycy ci o znanych nam nazwiskach (Henryk Hyl, Wolfgang Bottener, Hans Hyrssacker, Adam Koning), byli specjalnie wynagradzani i nosili liberie. Zadaniem ich było spełnianie funkcji heroldów i towarzyszenie poselstwom, a także odtrąbianie edyktów i postanowień Rady Miejskiej. Uczestniczyli oni również, już jako Feldtrompeter (trębacze polowi) w wyprawach wojennych. Ponadto od połowy XVI wieku obowiązywał ich udział w nabożeństwach w kościele NMP oraz gra na wieży ratuszowej dwa razy dziennie z wyjątkiem piątku, od wiosny do św. Marcina (11.11). Od połowy XVI wieku poza graniem na wieży strażnicy sprawowali muzyczną służbę na chórze kościelnym:
,,… w niedziele i święta z instrumentami w usługiwaniu na chórze kościelnym powinni pomóc, przynajmniej dwóm głosom: dyskantowi i basowi, dzięki czemu głosy w chórze mocniej mogą być zaznaczone…”
Zespół Tubicinatores Gedanenses propaguje powracającą modę na wykonywanie muzyki dawnej na instrumentach historycznych, a także składa hołd niezwykle kiedyś popularnemu i wirtuozowskiemu instumentowi, jakim była trąbka naturalna.
(Paweł Hulisz)
Zobacz Artystów I Edycji Festiwalu Leszno Barok Plus – ARTYŚCI 2015