OLGA PASIECZNIK
Polska śpiewaczka (sopran) pochodzenia ukraińskiego, mieszkająca na stałe w Polsce. Córka Ihora Pasicznyka i Jadwigi (z d. Antonowicz). Jej ojciec jest pierwszym rektorem Uniwersytetu Państwowego „Akademia Ostrogska”. Jej mężem jest Jurij Pliska, adiunkt SGGW w Warszawie.
Po studiach w Instytucie Pedagogicznym w Równem ze specjalnością muzyczno-pedagogiczną, kontynuowała studia w Akademii Muzycznej im. Chopina w Warszawie i Konserwatorium Kijowskim (1996) ze specjalnością śpiewu operowego. Zdobyła międzynarodowe uznanie po wygraniu II nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w s’Hertogenbosch (1994). Zdobyła również II nagrodę na Mirjam Helin International Singing Competition w Helsinkach (1999), III nagrodę oraz nagrodę specjalną w kategorii muzyki oratoryjnej i nagrodę publiczności na Konkursie Wokalnym Królowej Elżbiety Belgijskiej (2000). Została wyróżniona także w Polsce – paszportem tygodnika Polityka (1997), nagrodami polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk za najlepsze nagrania solowe w 1997 i 2004 roku (Pieśni kurpiowskie Karola Szymanowskiego i Chantefleurs et Chantefables Lutosławskiego), nagrodą Orfeusz festiwalu „Warszawska Jesień” (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (2001) oraz Nagrodą im. Andrzeja Hiolskiego (2004) za najlepszą kobiecą rolę operową (Melizanda w operze Debussy’ego – Peleas i Melizanda, Teatr Wielki – Opera Narodowa). W 2005 i 2010 roku została nominowana przez międzynarodowy magazyn operowy Opernwelt do tytułu „Najlepsza śpiewaczka sezonu artystycznego” za rolę Almireny (Händel – Rinaldo) i Roxany (Szymanowski – Krol Roger). W 2006 roku artystka otrzymała także nagrodę monachijskiego festiwalu Opernfestspiele, w 2007 nagrodę im. Norwida. Ma na swoim koncie ponad 40 partii m.in. w operach Monteverdiego, Glucka, Haendla, Mozarta, Webera, Bizeta, Rossiniego, Verdiego, Pucciniego, Debussy’ego, Czajkowskiego, Szymanowskiego oraz kompozytorów współczesnych. Występuje także w repertuarze kameralnym oraz w recitalach m.in. z rosyjskimi i ukraińskimi pieśniami, zwykle wraz ze swoją siostrą Natalią (fortepian). Śpiewała m.in. w Opera Bastille, Théâtre des Champs-Élysées, Théâtre du Châtelet, Salle Pleyel (Paryż), sali Concertgebouw w Amsterdamie, Palais des Beaux-Arts, Théâtre Royal de la Monnaie (Bruksela), Konzerthaus (Berlin), Auditorio Nacional de Música, Teatro Real (Madrid), Bayerische Staatsoper (Monachium), Theater an der Wien, Opera Flamandzka (Antwerpia), Grand Théâtre de Genève, Opery Narodowe w Warszawie i Helsinkach. Współpracowała z licznymi orkiestrami i instytucjami polskimi (m.in. z Filharmonią Narodową, Sinfonią Varsovią, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia) i zagranicznymi (m.in. Narodową Orkiestrą Symfoniczną Belgii, Narodową Filharmoniczną Orkiestrą Rosji, zespołem Concerto Köln, The English Concert, European Union Baroque Orchestra oraz Orchestre National de France). Współpracowała też z licznymi dyrygentami, m.in. Fransem Bruggenem, Rene Jacobsem, Heinzem Holligerem, Philippe Herreweghem, Kazimierzem Kordem, Jerzym Maksymiukiem, Markiem Minkowskim, Johnem Nelsonem, Andrew Parrotem, Krzysztofem Pendereckim, Trevorem Pinnockiem oraz Antonim Witem. Jej technika śpiewu pozwala na wykonywanie szerokiego repertuaru z różnych epok, od późnego renesansu przez barok, klasycyzm, romantyzm, aż po współczesność (m.in. wykonywała utwory pisane specjalnie dla niej przez Krzysztofa Knittla. Prowadziła klasę mistrzowską śpiewu podczas Międzynarodowej Letniej Akademii Muzyki Dawnej w Wilanowie oraz kursy interpretacyjne dla studentów Akademii muzycznych w kraju. 20 kwietnia 2013 odbyła się w warszawskim Teatrze Wielkim prapremiera dwuaktowej opery Pawła Szymańskiego „Qudsja Zaher”. Opera została skomponowana z myślą o Oldze Pasiecznik, która została wykonawczynią partii tytułowej. Ma w swoim dorobku fonograficznym ponad 50 CD i DVD, które nagrała m.in. dla firm Dabringhaus und Grimm, Harmonia Mundi, Naxos i Opus 111. (Źródło: Wikipedia)
MARCO BEASLEY
Marco Beasley należy do najsłynniejszych i najbardziej oryginalnych włoskich tenorów. Jego repertuar obejmuje muzykę dawną i poezję śpiewaną.
Artysta urodził się w 1957 roku w Portici niedaleko Neapolu. Pod koniec lat 70-tych zamieszkał w Bolonii, gdzie podczas studiów muzycznych pogłębił swoją wiedzę na temat dwóch stylistycznych kierunków późnego renesansu włoskiego – recitar cantando oraz sakralnej i świeckiej polifonii. Rozpoczął aktywną karierę koncertową, dzięki której szybko znalazł się na deskach najbardziej prestiżowych scen: od Mozarteum w Salzburgu po Concertgebouw w Amsterdamie, od Accademia di Santa Cecilia w Rzymie po Lincoln Center w Nowym Jorku. Dyskografia Marco Beasleya jest obszerna i szeroka. Większość nagrał z zespołem Accordone, który założył z kompozytorem i klawesynistą Guido Morini w 1984 roku. Rok 2013 to wydanie CD Il Racconto di Mezzanotte, w którym śpiew jest bardziej niż kiedykolwiek dźwiękiem intymnej i kontemplacyjnej narracji, opowiadanej jednym głosem. W 2014 r. zdecydował się opuścić grupę, aby wyruszyć w jeszcze bardziej osobistą i niezależną ścieżkę, niezwiązaną z nazwą zespołu. Beasley dysponuje znakomitą emisją głosu, dlatego na koncertach występuje bez mikrofonu. Najchętniej koncertuje we wnętrzach starych kościołów z dobrą akustyką.
„W jego wnętrzu znajduje się wiele różnych cech: wyraźna i niewątpliwa czystość barwy jego głosu oraz bardzo szczególna technika wokalna są wynikiem szerokiego studium osobistego artysty, badań historycznych, miłości do słów, zarówno wyrafinowanych, jak i dialektycznych. Od gregoriańskiego śpiewu do polifonii, od szesnastowiecznego frottola do motetów, od recitar cantando do wielkich pieśni neapolitańskich, aż po nowoczesne wynalazki historycznych gatunków. Wyjątkowe cechy Marco zarówno wokalne jak i ekspresyjne, połączone z jego osobistą wrażliwością i fantazją powodują, że interpretacje są zawsze nowe i pozwalają mu na połączenie ogromnej gamy stylów i okresów muzycznych.” (fragment wywiadu z kompozytorem Guido Morini).
STEFANO ROCCO 
Studiował w klasie lutni renesansowej w konserwatorium w Weronie, jednocześnie kończąc studia muzykologiczne na uniwersytecie w Bolonii. Przez wiele lat występował z renomowanymi zespołami muzyki dawnej, jak Accordone, Barocchisti di Lugano, Oberon, orkiestra barokowa z Bolonii czy Accademia degli Astrusi. Nagrał wiele płyt dla znanych wytwórni oraz stacji radiowych, m.in. Alpha, Arte, Arcana, EMI, Sony czy Opus 111. Wraz z Marco Beasleyem i Fabio Accurso występuje w trio znanym miłośnikom muzyki dawnej na całym świecie.
FABIO ACCURSO 
Studiował w klasie lutni konserwatorium w Weronie. Od lat koncertuje z wieloma znanymi zespołami muzyki dawnej: Accordone, Janas, Al Qantarah czy Saraband. Wysępował na całym świecie, m.in. w USA, Japonii i Australii. Był też gościem wielu słynnych muzycznych festiwali, jak Accademia Chigiana w Sienie, Istanbul Festival w Stambule, Festiwal Muzyki Dawnej w Utrechcie czy Tokyo Summer Festival. Jako solista nagrał wszystkie dzieła kompozytorów włoskiego Renesansu – Hyerolamo Ferrutio i Domenico Bianchini.
SILVIA MORONI 
Absolwentka konserwatorium w Bolonii (w klasie fletu prostego i fletu poprzecznego). Jest członkiem Orkiestry Barokowej z Bolonii oraz Ensemble Oberon, ale współpracuje też z wieloma innymi formacjami (Capella Artemisia, Capella Palatina czy Cantimbanco). Nagrywa dla znanych wytwórni płytowych – Sony, Tactus, Stradivarius – m.in. sonaty na flet i basso conitnuo Annay Bon i komplet muzyki kameralnej Giuseppe Sartiego. Koncertowała w Niemczech, Austrii, Portugalii, Szwajcarii i Słowenii.
MARKETA CUKROVA
Mezzosopran Marketa Cukrova należy dziś do najbardziej znanych czeskich solistek. Występuje w operach, śpiewa partie w operach barokowych, daje koncerty kameralne. Artystka studiowała na Uniwersytecie Karola w Pradze oraz w Państwowym Konserwatorium w Bratysławie.Od 1992 roku brała udział w projektach muzyki dawnej w Czechach i Europie, zarówno jako solistka jak i członek zespołów grających muzykę od średniowiecza do baroku (Collegium 1704, Musique des Lumiéres, Musica Florea, Collegium Marianum, Arte Dei Suonatori). Działalność muzyczną Markéta Cukrová wzbogaca poprzez wykonywanie kameralnych piosenek twórców klasycznych, romantycznych, a także impresjonistycznych i XX wiecznych. Regularnie pojawia się na festiwalach różnych gatunków (Praska Wiosna, Europalia, Tojours Mozart, Musica Judaica, Festiwal New Wave, Festiwal Muzyki Dawnej w Brugii). Brała udział w premierowym przedstawieniu Orfeusza Claudio Monteverdiego w Praskim Teatrze Narodowym, a także w Rinaldo Handla w teatrach w Pradze, francuskim Caen i w Luksemburgu. W 2012 została zaproszona przez Międzynarodowy Festiwal Handlowski w Getyndze do partii w operze Haendla Amadigi di Gaula pod batutą znanego muzykologa i dyrygenta Andrew Parrotta.
JAN CIZMAR 
Niezwykle wszechstronny muzyk grający na różnych instrumentach strunowych, głównie lutniach historycznych i dawnych gitarach. Po studiach w klasie gitary i muzykologicznych w swoim rodzinnym Brnie, artysta ukończył studia w londyńskim Royal College of Music u prof. Jakoba Lindberga. Edukację uzupełniły kolejne studia w Królewskim Konserwatorium w Hadze m.in. u tak wybitnych artystów jak Nigel North czy Christine Pluhar. Obecnie artysta jest wykładowcą Uniwersytetu Masaryka w Brnie i tamtejszej Akademii Muzycznej im. Leosza Janaczka. Goszcząc w Polsce., czeski wirtuoz lutni współpracuje często z katowicką Akademią Muzyczną im. Karola Szymanowskiego, a także Uniwersytetem Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie (Forum Muzyki Dawnej, Letnia Akademia Muzyki Dawnej). Ma na swoim koncie również wspólne projekty muzyczne z (oh!) Orkiestrą Historyczną, która dwukrotnie gościła na festiwalu Leszno Barok Plus. Grał z wieloma wspaniałymi artystami i orkiestrami, jak Christopher Hogwood, Giovanni Antonini, Vaclav Luks czy Christophe Coin oraz Orkiestrą XVIII Stulecia, Królewską Orkiestrą Concertgebouw z Amsterdamu czy Collegium 1704. Nie unika również – jako gitarzysta współczesny a nie dawny – udanych projektów muzycznych w świecie jazzu i rocka – jak np. udział w nowojorskiej produkcji musicalu Jesus Christ Superstar. Cizmar jest też dyrektorem barokowych festiwali w rodzimych Czechach oraz szefem artystycznym zespołu Plaisirs de Musique.
HENRYK KASPERCZAK 
Absolwent Królewskiego Konserwatorium w Hadze w klasie lutni Toyohiko Satoh i Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie lutni Jerzego Żaka oraz muzykologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jest adiunktem w Zakładzie Instrumentów Historycznych w Akademii Muzycznej w Poznaniu gdzie wykłada Historyczne Praktyki Wykonawcze i grę na lutni. Grając na instrumentach historycznych uczestniczy również w działaniach muzyki współczesnej i rozrywkowej. W formacjach Amaryllis i Pospolite Ruszenie łączy muzykę dawną z rokiem progresywnym. Z wybitnym polskim jazzmanem Maciejem Fortuną współtworzy projekty jazzowe oparte o instrumentarium historyczne. Współpracując z Jackiem Kowalskim, Mirosławem Czyżykiewiczem i Bartkiem Marusikiem wprowadza lutnię w świat współczesnej piosenki z tekstem literackim.
RADOSŁAW KAMIENIARZ 
Urodzony w Lesznie wszechstronny skrzypek zajmujący się głównie historycznym wykonawstwem muzyki, chętnie podejmujący jednakże inne artystyczne wyzwania, jak choćby interpretacja muzyki współczesnej czy występy w spektaklach teatralnych, jak podczas festiwalu Leszno Barok Plus w projekcie „Mordercy w podróży” Rafała Kotomskiego. Absolwent „Szkoły Talentów” im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu w klasie skrzypiec mgr Kariny Gidaszewskiej, następnie Akademii Muzycznej im I.J. Paderewskiego w Poznaniu, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Jadwigi Kaliszewskiej i dr Jakuba Haufy oraz Akademii Muzycznej im K. Lipińskiego we Wrocławiu, w klasie skrzypiec barokowych dr. Zbigniewa Pilcha. Uczestniczył w wielu mistrzowskich kursach interpretacji muzyki solowej, kameralnej oraz wykonawstwa historycznego. Koncertował, nagrywał w kraju i zagranicą jako solista, kameralista, koncertmistrz i członek orkiestr symfonicznych, kameralnych, oraz zespołów muzyki dawnej. Współtwórca kwartetu smyczkowego Musicarius, z którym koncertuje regularnie od 2003 roku, kwartet wystąpił podczas festiwalu Leszno Barok Plus w 2016 roku. Od 2007 roku jest muzykiem Zespołu Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej „Musicae Antiquae Collegium Varsoviense„, w którym pełni również funkcję koncertmistrza, a także obejmuje kierownictwo muzyczne koncertów. Wykłada w klasie skrzypiec barokowych Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu oraz w ramach Międzynarodowej Letniej Szkoły Muzyki Dawnej w Lidzbarku Warmińskim. Prowadził również kursy interpretacji muzyki barokowej w Akademii Muzycznej im. M. Łysenki we Lwowie. Gra na skrzypcach barokowych, kopii instrumentu Francesco Ruggieri, Cremona około 1695r, autorstwa Krzysztofa Krupy (Poznań 2014).
SOFIA GULIAK
Pochodzi z rosyjskiego Kazania, gdzie rozpoczęła edukację muzyczną w specjalnej szkole muzycznej u Nadii Chakimowej, a potem w kazańskim Państwowym Konserwatorium, gdzie była studentką prof. Elfiji Burnasziewej. Kontynuowała studia pianistyczne we Włoszech, w Akademii Pianistycznej w Imoli oraz w londyńskim Royal College of Music u prof. Vanessy Latarche. Dziś Sofia Guliak sama jest profesorem tej słynnej londyńskiej uczelni artystycznej.
Sofia była pierwszą w historii kobietą, która wygrała niezwykle trudny i renomowany Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Leeds w 2009 roku. Ten wspaniały sukces otworzył jej drogę do największych sal koncertowych na świecie. Guliak wygrała też m.in. konkursy pianistyczne im. Kapella w USA i im. Busoniego we Włoszech. Koncertowała na całym świecie – m.in w Japonii, USA, Francji, Hiszpanii, Hongkongu i Chinach, Brazylii, Meksyku. Grała pod batutą świetnych dyrygentów, jak Wasilij Pietrenko, Mark Elder, Sakari Oramo, Vladimir Ashkenazy, Donald Runnicles. Ma wielki i bardzo wszechstronny repertuar. Z równą pasją gra Brahmsa, Chopina, Liszta, Czajkowskiego, Musorgskiego, Rachmaninowa. Jednym z jej popisowych utworów są „Obrazki z wystawy” Modesta Musorgskiego, które zaprezentuje publiczności trzeciej edycji festiwalu Leszno Barok Plus.
VISION STRING QUARTET
Założony w 2012 roku w Berlinie Vision String Quartet jest dziś jednym z najlepszych kwartetów smyczkowych młodego pokolenia. Czterej muzycy – Jacob Encke (I skrzypce), Daniel Stoll (II skrzypce), Sander Stuart (altówka) i Leonard Disselhorst (wiolonczela) – w swej unikalnej wszechstronności skupiają się na klasycznym repertuarze łącząc go z układami odmiennych gatunków muzycznych, a także z własnymi kompozycjami. Misją muzyków jest dotarcie przez muzykę klasyczną zarówno do nowych, jak i tradycyjnych odbiorców. Artyści podczas występów nie stronią od eksperymentów jak choćby grania w całkowitej ciemności. Przy nowatorskich projektach współpracowali z renomowanym tancerzem baletowym i choreografem Johnem Neumeierem oraz z projektantami oświetleniowymi w celu nadania koncertom nowego wymiaru. Nagrania koncertów VSQ są regularnie transmitowane przez niemieckie stacje radiowe, takie jak NDR, SWR, Bawarskie Radio, WDR, Deutschlandradio Kultur i RBB. Rok 2016 był rokiem niezwykłych osiągnięć kwartetu, zdobyli pierwsze nagrody w dwóch najważniejszych konkursach – im. Feliksa Mendelsohna w Berlinie oraz konkursu w Genewie. Zdobyli także nagrodę publiczności na festiwalu w Meklemburgii. Sezon 2016/17 obejmuje liczne występy m.in. w Hamburgu, Berlinie Frankfurcie, festiwale takie jak Mozartfest Würzburg, festiwal Museefest Rheingau, festiwal w Meklemburgii, festiwal Leszno Barok Plus a także koncerty w Ameryce Północnej, Azji, Grecji, Austrii, Szwajcarii, Francji , Anglii i we Włoszech. Latem 2017 roku Vision String Quartet nagrywa swój debiutancki album.
ORKIESTRA KAMERALNA FERENCA LISZTA – BUDAPESZT (Liszt Ferenc Chamber Orchestra)
Niegdyś nazywana „Academy of St, Martin-in-the-Fields Europy Wschodniej”, była w latach 70. i 80, XX w. jedną z najsłynniejszych europejskich orkiestr kameralnych, prowadzoną od skrzypiec przez słynnego lidera Janosa Rollę. Od ponad półwiecza orkiestra jest stale obecna na międzynarodowej scenie muzycznej i należy wciąż do czołowych zespołów kameralnych na świecie. Jako Narodowa Orkiestra Węgier promuję kulturę swojego kraju w wielu krajach.
Zespół założony został w roku 1963 przez byłych studentów Akademii Muzycznej w Budapeszcie. Początkowo pod przewodnictwem Frigyesa Sandora, a następnie Janosa Rolli, orkiestra zyskała międzynarodowe uznanie i występowała w ponad pięćdziesięciu krajach, w tym w Carnegie Hall w Nowym Jorku, w Sali Suntory w Tokio, Operze w Sydney, w Teatro Colón w Buenos Aires i Théatre de la Ville w Paryżu. Ostatnie lata obfitowały w wybitne koncerty: orkiestra wystąpiła na Concertgebouw w Amsterdamie, Alte Oper we Frankfurcie, Tonhalle w Düsseldorfie, Musikverein w Wiedniu, w hali Victora w Genewie, a także zagrała na licznych festiwalach muzycznych. Orkiestra odwiedziła słynne na całym świecie Narodowe Centrum Sztuk Performing w Pekinie i została zaproszona na jeden z najbardziej prestiżowych festiwali w Azji: Międzynarodowy Festiwal Sztuki China-Shanghai International ArtsFestival. Oprócz bardzo cenionych niemieckich i włoskich tras koncertowych, artyści koncertowali w Ameryce Południowej w 2013 roku i w Japonii w 2014 roku. Muzycy grali z tak wybitnymi solistami jak m.in. Martha Argerich, Mischa Maisky, Emmanuel Pahud, Vadim Gluzman, Alison Balsom, Fazil Say, Boris Berezowski, Ning Feng, Kristóf Baráti, IstvánVárdai, David Fray, Denis Matsujew, Jefim Bronfman, Gustav Rivinius, Markus Stockhausen , Gábor Boldoczki, Andrea Rost i Steven Isserlis. W 2016 roku wytwórnia Deutsche Grammophon wydała album, na którym zespół zagrał z kontrabasistą Ödönem Rácz’em , wydawnictwo zyskało międzynarodowe uznanie wśród krytyków.
ANDRZEJ ZAWISZA ![Zawisza-Andrzej-05[Sep2011]](http://www.lesznobarokplus.pl/wp-content/uploads/2017/06/Zawisza-Andrzej-05Sep2011.bmp)
z wyróżnieniem ukończył studia na Akademii Muzycznej w Krakowie, w klasie klawesynu prof. Magdaleny Myczki. Na tejże uczelni odbył również studia podyplomowe w klasie klawesynu prof. Elżbiety Stefańskiej . Studiował w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, w klasie klawesynu Jamesa Johnstone’a, oraz śpiewu Andrew Watts’a, gdzie otrzymał: Postgraduate Diploma in Music Performance (PgDip), oraz Master of Music Degree (MMus) z wyróżnieniem. Jako solista i kameralista jest cenionym realizatorem basso continuo, współpracuje z licznymi orkiestrami i zespołami kameralnymi w kraju i za granicą. Andrzej Zawisza jest finalistą polskiej edycji Międzynarodowego Konkursu Orfeusz z okazji 400-lecia premiery Orfeusza Claudio Monteverdiego (Włochy, Mantua 2007) oraz zdobywca pierwszej nagrody na VIII Broadwood Harpsichord Competition w Londynie (2005). Konkurs ten odbywał się na oryginalnych instrumentach z kolekcji Benton Fletcher, która mieści się w Fenton House, Hampsted w Londynie. Koncertował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych Ameryki i Chinach. Laureat Stypendium Twórczego i Nagrody Miasta Krakowa (2001) oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2002) w dziedzinie muzyki. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Muzyki Dawnej i Towarzystwa Bachowskiego w Krakowie, wiceprezesem Fundacji Rozwoju Sztuki Sonoris oraz założycielem i kierownikiem artystycznym zespołu Estravaganza, z którym dokonał multimedialnego nagrania kantat Jana Sebastiana Bacha dla japońskiej wytwórni IMC Music Publisher Ltd. Andrzej Zawisza jest asystentem w Katedrze Muzyki Dawnej macierzystej uczelni, współpracuje również z wydziałem wokalnym. W 2016 otrzymał stopień doktora sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej instrumentalistyka.
DAWID BIWO 
Ukończył warszawski Uniwersytet Muzyczny F. Chopina oraz z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Dawid Biwo jest laureatem wielu konkursów wokalnych (m. in. I nagroda w konkursie im. M. Karłowicza w Krakowie, I nagroda w konkursie im. Ludomira Różyckiego w Gliwicach, III nagroda w konkursie im. F. Platówny we Wrocławiu, nagroda specjalna w Międzyuczelnianym Konkursie Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie) oraz „Muzycznego Forum Młodych 2010” pod patronatem Austriackiego Forum Kultury w Warszawie. W 2012 roku był finalistą Międzynarodowego Konkursu im. Heraclei Darcle w Braili. Debiut sceniczny Dawida Biwo miał miejsce podczas akademickiego wystawienia opery Baldassare Galuppiego L’ amante di tutte w Warszawskiej Operze Kameralnej. Od tego czasu występował m. in. na scenie Opery Krakowskiej (jako Papageno w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta, czy Victor w Yermie P. Bowlesa). Wykonywał również partie w takich operach jak: Fairy Queen H. Purcella, L’elisir d’amore G.Donizettiego (Dulcamara), J.Straussa Die Fledermaus (Frank), A. Sacchiniego La contadina in corte (Berto), J.A. Hassego Arminio (Tullo), J.P. Rameau Les indes galantes (Osmin, Ali). Dużą część pracy artystycznej poświęca Dawid Biwo wykonawstwu muzyki dawnej, oratoryjnej oraz pieśniarstwu. W tych dziedzinach ma na swoim koncie udział w licznych festiwalach m.in. Utrecht Oude Musik Festival, Bach Woche Viena, Tartini Festival Pirano, Early Music Festival New York. Do najważniejszych utowrów oratoryjnych i kantatowych jakie wykonywał zaliczyć można: J. S. Bacha (Pasja wg św. Mateusza, Magnificat, kantaty min. Ich habe genug, Der Friede sei mit dir), G.F. Haendla (Hercules, Acis, Galatea e Polifemo, Israel in Egypt, Messiah, Utrecht Te Deum), G.F. Telemanna (kantaty), G.G. Gorczyckiego (min. Completorium), W. A. Mozarta (Requiem, Msza Koronacyjna) J.Haydna (Pory roku) , St. Moniuszki (Widma ), A. Dvorzaka (Messa in D). W swoim dorobku artystycznym ma także recitale pieśniarskie (m. in. recital pieśni F. Chopina pod patronatem RMF Clasic, recital pieśni młodopolskich kompozytorów w muzeum K. Szymanowskiego „Atma”) oraz gale operowe (w Filharmonii Krakowskiej czy w Teatrze im. St.Moniuszki w Kudowie Zdroju). Współpracował jako solista z takimi dyrygentami jak: Mirosław Jacek Błaszczyk, Jerzy Swoboda, Paweł Przytocki, Paul Esswood, Andrzej Borzym oraz zespołami i orkiestrami: Capella Cracoviensis, Risonanza, Orkiestra Filharmonii Dolnośląskiej, Ensamble Barocum, Il Giardino d’ Amore, {oh!} Orkiestra Historyczna, Diletto, Harmonia Sacra. Brał udział w kursach wokalnych prowadzonych między innymi przez: Andrzeja Dobbera, Stephana MacLeolda, Helenę Łazarską, Ryszarda Karczykowskiego, Daniela Kotlińskiego czy Aleksandra Teligę. Swój warsztat aktorski kształcił pod okiem znanych polskich reżyserów: W. Zawodzińskiego, G.Chrapkiewicza, R. Peryta, I. Stokalskiej, L. Adamika, N. Baińskiej. Dawid Biwo koncertował m.in. w USA, Słowenii, Kanadzie, Austrii, Czechach oraz Niemczech.
MATEUSZ MAŁECKI
Szef artystyczny festiwalu Leszno Barok Plus. Urodził się w Poznaniu. Muzyką dawną zainteresował się jeszcze w szkole średniej. Studia w zakresie gry na skrzypcach barokowych rozpoczął we Wrocławiu (studia I stopnia w klasie skrzypiec barokowych mgr Zbigniewa Pilcha), a ukończył w Katowicach (studia II stopnia w klasie skrzypiec barokowych mgr Martyna Pastuszka). Jeszcze podczas studiów rozpoczął współpracę z Warszawską Operą Kameralną jako skrzypek tutti w orkiestrze instrumentów dawnych Musique Antiquae Collegium Varsoviense.Regularnie poszerza swoją wiedzę i umiejętności na kursach mistrzowskich w kraju i zagranicą, między innymi w Mondovi (Włochy), Strasbourgu, Pradze, Wrocławiu, Lidzbarku Warmińskim, Świdnicy, Jarosławiu, pod okiem takich mistrzów jak Mira Glodeanu, Stephanie Pfister, Amandine Beyer, Sirkka Liisa Kaakinen – Pilch, Olivia Centurioni, Enrico Gatti, David Plantier, Bruno Cocset, Zbigniew Pilch. W roku 2008 odbył kurs orkiestrowy „Generation Baroque” w Strasbourgu pod dyrekcją Martina Gestera. Owocem tych kursów było podjęcie współpracy z orkiestrą muzyki dawnej „Le Parlement de Musique”.W roku 2011 został przyjęty na stypendium orkiestrowe „Academia Montis Regalis – Orchestra Giovanile”, w ramach którego występował pod kierownictwem Olivii Centurioni, Alessandro de Marchi, Enrico Onofriego, Luigi Mangiocavallo, Massimiliano Toniego, koncertując między innymi w Wiedniu, Turynie, Mondovi, również jako solista i koncertmistrz. Jeszcze w tym samym roku, jako jeden ze stypendystów został wybrany do współpracy z zespołem „Academia Montis Regalis”, z którym dokonał premierowego nagrania DVD opery Giovanni Battisty Pergolesiego „L’Olimpiade” pod dyrekcją Alessandro de Marchi ze spektakli w Jesi (DVD i Blu-Ray ARTHAUS MUSIK 2013). W Polsce współpracuje również z orkiestrą FAMD.PL ze Szczecina, z którą brał udział w nagraniu w roku 2013 debiutanckiej płyty zespołu z symfoniami Antonio Rosettiego (RECART 2014).
SZYMON MAŁECKI 
Skrzypce – najpiękniejszy i najtrudniejszy spośród instrumentów, który nieprzerwanie od ponad trzystu lat otoczony jest aurą niezwykłości, tajemnicy i magii. Każdy, nawet nieobyty z muzyką, człowiek zna nazwiska Stradivariego, Guarneriego del Jesu, Paganiniego czy Wieniawskiego. Wielu słyszało, że skrzypce Stradivariego niezwykłe brzmienie zawdzięczają lakierowi o cudownej recepturze, którą włoski mistrz zabrał do grobu, a pokolenia lutników starały się bezskutecznie ją odtworzyć. Z kolei nieziemska wręcz wirtuozeria Paganiniego mogła być (jak sądzono) wyłącznie skutkiem konszachtów muzyka z diabłem, który w zamian za duszę obdarował go ponadludzkim talentem. Genialnego skrzypka po śmierci wożono w trumnie po Włoszech i Europie aż przez dwa lata, gdyż nikt nie chciał pochować go w poświęconej ziemi. Tym podobne historie opowie w czasie naszego festiwalu Szymon Małecki – leszczyniak, polonista, pasjonat lutnictwa, który od 17 lat zgłębia tajniki lutniczego rzemiosła. Przede wszystkim jednak uchyli rąbka tajemnicy i zdradzi nam, jak to się stało, że na skrzypcach amatora (robionych przez lata w kuchni i w sypialni) grają profesjonalni muzycy, a jego instrument spośród siedmiorga skrzypiec wykonanych przez zawodowych lutników wybrało Królewskie Konserwatorium w Kopenhadze.
DOMINIKA MAŁECKA
Jest absolwentką Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, w której uzyskała tytuł magistra sztuki w zakresie teorii muzyki (2008) oraz skrzypiec barokowych (2011).Już podczas pierwszych studiów zainteresowała się zagadnieniem historycznej praktyki wykonawczej muzyki dawnej oraz siłą wyrazu historycznych instrumentów. Wkrótce rozpoczęła studia w zakresie skrzypiec barokowych, a także miała okazję uczestniczyć w wielu programach stypendialnych dla młodych wykonawców (takich, jak European Union Baroque Orchestra, Britten-Pears Baroque Orchestra, Generation Baroque, czy Academie Europenne d’Ambronay) oraz kursach mistrzowskich skoncentrowanych na wykonawstwie muzyki dawnej (m. in. z Enrico Onofri, Amandine Beyer, Sirrka-Liisa Kakkinen-Pilch, David Plantier, Mira Glodeanu, Rachel Podger). Jednocześnie rozpoczęła współpracę z orkiestrami oraz zespołami muzyki dawnej w kraju oraz zagranicą. Od tego momentu ścieżka jej muzycznego rozwoju inspirowana była postaciami artystów, z którymi miała okazję współpracować, wśród nich Herve Niquet, Martin Gester, Alexis Kossenko, Jaap ter Linden, Vincent Dumestre, czy Philippe Hereweghe. Dominika współpracuje z wieloma zespołami specjalizującymi się w wykonawstwie muzyki dawnej, takimi jak: Les Ambassadeurs, Die Köllner Akademie, Le Parlement de Musique, Wrocławska Orkiestra Barokowa, {oh}! Orkiestra Historyczna, Capella Cracoviensis, Parnassos, Scepus Baroque, czy Via Sonore. Brała także udział w wielu nagraniach CD dla takich wytwórni, jak Alpha, Glossa, czy Dux. W czasie Leszno Barok Plus 2016 Dominika zdebiutowała jako szefowa i koncertmistrzyni nowej orkiestry festiwalowej – Capelli 1547.
MICHAŁ SŁAWECKI
Jest absolwentem wydziału wokalnego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Artura Stefanowicza, u którego kontynuuje swoją naukę śpiewu. Michał Sławecki już podczas studiów zadebiutował jako książę Orlovsky w ” Zemście Nietoperza” J. Straussa w Operze na Zamku w Szczecinie.W późniejszych latach swojej drogi zawodowej występował w m.in.: Filharmonii Narodowej w Warszawie, Filharmonii w Szczecinie, Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Teatrze Zdrojowym w Jeleniej Górze, Filharmonii w Krakowie, Operze Śląskiej w Bytomiu, Teatrze Polskim w Warszawie, Teatrze Wielkim Operze Narodowej w Warszawie, Operze Nova w Bydgoszczy, Operze na Zamku w Szczecinie, Teatrze di Manoel na Malcie. Koncertował także na Litwie, Malcie, Rzymie, Niemczech, Grecji, Austrii oraz Kazachstanie. W swoim repertuarze ma liczne dzieła od muzyki barokowej po współczesną. Na swoim koncie ma także liczne występy w wielu spektaklach operowych oraz teatralnych m.in..: H. Purcell „Dido and Aeneas” kreując postać First Witch, G.F. Haendel ” Giulio Cesare” – Sesto, J. Strauss ” Die Fledermaus” – Orlovsky, C. Monteverdi „L’ incoronazione di Poppea ” – Nerone, G.F.Haendel „Rinaldo” – Rinaldo, G.F.Haendel „Agrypina” – Nerone, C.W. Gluck „Orfeo ed Euridice” – Amor.Uczestniczył również w wielu kursach wokalnych gdzie pracował z m.in.: Paul Esswoodem, Michaelem Chancem, Jamesem Oxleyem, Jadwigą Rappe, Anną Radziejewską, Olgą Pasiecznik. Współpracuje również z wybitnymi polskimi kompozytorami takimi jak: Paweł Mykietyn, wykonując jego utwory w m.in.: Rzymie „Corso Polonia X Edizione del Fesival delle Arti Unite”, Malcie „Teatro di Manoel Concert of Polish Contemporary Music Masters”, Niemcy „POST FINE ARTS – Paweł Mykietyn Shakespeare’s Sonnets (2000)”, Lwów „XVII International Contemporary Music Fesival”, Bartkiem Chajdeckim – Prawykonanie „Missa” w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku z towarzyszeniem Polskiej Orkiestry Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku pod dyrekcja Piotra Sulkowskiego, Maciejem Zielińskim- koncert „Kolęda Nova” z towarzyszeniem orkiestry AUKSO pod dyrekcja Marka Mosia (koncert rejestrowany przez TVP), Andrzejem Zaryckim- Prawykonanie „Golgota Polska” w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej pod dyrekcja Tadeusza Wicherka (koncert rejestrowany przez TVP). Zrealizował tez wiele nagrań radiowych oraz telewizyjnych.
PIOTR OLECH 
Ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Wokalno – Aktorskim Akademii Muzycznej im. St. Moniuszki w Gdańsku w klasie śpiewu prof. Piotra Kusiewicza. Jest także absolwentem Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Swoje umiejętności wokalne doskonalił podczas licznych kursów mistrzowskich u takich artystów, jak Paul Esswood, Kai Wessel, Stephen Taylor oraz u członków zespołu wokalnego The King’s Singers. W latach 1995 – 2000 był członkiem Kameralnego Zespołu Wokalnego Cantus, z którym zdobył II nagrodę na pierwszym Konkursie Muzyki Dawnej „Przeszłość dla przyszłości” w Warszawie oraz nagrodę za najlepszy debiut na VIII Festiwalu Muzyki Dawnej w Warszawie. Współpracuje z Warszawską Operą Kameralną (opery m.in. C. Monteverdiego, G.F. Haendla, W.A. Mozarta), z wybitnymi solistami, zespołami specjalizującymi się w wykonawstwie muzyki dawnej (m.in. Ars Cantus, Ars Nova, Concerto Polacco, Dekameron, Il Tempo, Musicae Antiquae Collegium Varsoviense), a także z filharmoniami i orkiestrami kameralnymi. Występuje na znaczących festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą (Czechy, Francja, Holandia, Niemcy, Portugalia, Słowacja, Włochy i in.) W roku 2003, w ramach Europejskiej Akademii Barokowej Ambronay we Francji, brał udział w spektaklach operowych „Athalii” G.F. Haendla, pod dyrekcją Paula McCreesh’a. Dokonuje wielu nagrań muzycznych dla Polskiego Radia i TVP. Ma także w swoim dorobku niemal 30 nagranych płyt CD. Kilka z nich otrzymało nominacje do nagrody Fryderyka, a płyta z cyklu „Musica Claromontana” z utworami Amando Ivančiča uhonorowana została nagrodą „Fryderyk 2006″. Piotr Olech prowadzi też, jako adiunkt, zajęcia emisji głosu w Instytucie Muzyki Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie. Jest także zapraszany do prowadzenia kursów poświęconych wykonawstwu muzyki dawnej (Lidzbark Warmiński, Rajnochovice – Czechy).
TEATR AKT
Teatr Akt wyrósł z tradycji „polskiej szkoły pantomimy”, ale szybko zaczął wypracowywać własny język teatralny. Doświadczenia występów ulicznych przyczyniły się do poszukiwań nowych środków wyrazu przez aktorów. Trudno o jednoznaczne zakwalifikowanie Aktu do którejkolwiek kategorii teatralnej. Bazą wciąż pozostaje sztuka mimu, gestu, plastycznego obrazu, uzupełniana elementami cyrku i tańca. Absurdalny humor jest niemal znakiem rozpoznawczym spektakli Aktu. Również wpisane w poetykę teatru ulicznego działania interaktywne i happeningowe stały się nieodłączną częścią występów i spektakli. Teatr Akt jest jedną z nielicznych grup teatralnych w Polsce, konsekwentnie uprawiających od wielu lat swój autorski teatr. Jednocześnie udowadnia swoimi realizacjami, że teatr niezależny można tworzyć na profesjonalnym poziomie. Teatr Akt nie jest teatrem repertuarowym. Przedstawienia sceniczne, plenerowe, parady uliczne, pokazy ogniowe, a także specjalnie przygotowywane projekty artystyczne, prezentowane są podczas festiwali teatralnych oraz wszelkiego rodzaju imprez kulturalnych na terenie całej Europy. W 2010 roku Teatr Akt otworzył nową scenę warszawskich teatrów niezależnych – Olszynka Grochowska / Kozia Górka / Łaziebna 9.
TEATR KLINIKA LALEK
Powstał w 1988 roku na wydziale lalkarskim szkoły teatralnej we Wrocławiu. W 1991 r. teatr przenosi się do Wolimierza i odtąd działa jako wiejski i wędrowny teatr lalkowy. Teatr grywał w całej Polsce, odwiedzał też wiele krajów Europy (Finlandia, Francja, Hiszpania, Rumunia, Niemcy, Austria). W spektaklach granych głównie na łąkach i ulicach udział biorą: ogromne lale, machiny jeżdżące, grające instalacje, stwory, ludzie i żywioły. Muzyka grana jest na żywo przez orkiestrę i aktorów. Teatr współpracuje z Kinior Sky Orkiestra – zespołem z Kielc. W swoim repertuarze Teatr Klinika Lalek ma:
– Teatr lalki, figury, formy i metafory
– Teatr machin i instalacji
– Wielkie widowiska plenerowe
– Spektakle sceniczne w przestrzeniach zamkniętych
– Akcje plastyczne, warsztaty i spektakle dla dzieci
– Koncerty muzyczne z małą formą teatralną
– Efektowne parady uliczne
JAN TOMASZEWICZ
Reżyser teatralny, aktor, dyrektor teatrów. Absolwent Studium Wokalno-Aktorskiego przy Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni (1983), z którym był związany od 1979. Ukończył również politologię na Uniwersytecie Warszawskim (1999). Od 1983 pracował w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, a od 1985 do 1992 w Teatrze Syrena w Warszawie. W latach 1992–1995 pełnił funkcję dyrektora Lubuskiego Teatru im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze, a w 2002 został dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Jako aktor teatralny debiutował w 1980 rolą w „Alicji w krainie czarów”. W 1994 debiutował natomiast jako reżyser teatralny sztuką „Czego nie widać”, zajął się następnie głównie działalnością reżyserską. Wystąpił także w epizodycznych rolach w kilku filmach (m.in. „Goryl, czyli ostatnie zadanie…”, „Komornik”), a także gościnnie w pojedynczych odcinkach licznych polskich seriali telewizyjnych. Wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2005) oraz odznaką honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej (2012). (Źródło: Wikipedia)
MICHAŁ ANIOŁ
Absolwent warszawskiej PWST, którą ukończył w 1977 roku.
Po studiach został aktorem stołecznego Teatru na Woli,a następnie, w latach 1984 – 1986 aktorem Teatru Narodowego.
Od 2008 roku jest członkiem zespołu aktorskiego Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Oprócz wielu ról teatralnych, publiczność zapamiętała Michała Anioła również z udanych ról filmowych, m.in. w serialu „Polskie drogi” oraz przebojach kinowych „Karate po polsku” czy „Podróże Pana Kleksa”.
NIKOLA KOŁODZIEJCZYK
Polski pianista jazzowy, kompozytor, aranżer i dyrygent pochodzący z Krakowa. Uczył się pod kierunkiem takich nauczycieli jak: Irena Rolanowska, Andrzej Jagodziński, Emilian Madey, Edward Anthony Partyka czy Wojciech Niedziela. Absolwent i pedagog Akademii Muzycznej w Katowicach[1]. Prowadzi big band – Nikola Kołodziejczyk Orchestra, z którym nagrał i wydał w 2014 r. debiutancki album pt. Chord Nation, co przyczyniło się do uzyskania trzech nominacji do nagród Fryderyków 2015[. Współtworzy również trio jazzowe Stryjo grające muzykę w pełni improwizowaną i komponowaną na żywo. Wraz z Michałem Tomaszczykiem stworzył warszawski Konglomerat Big Band, który zdobył złotą płytę z projektem Albo Inaczej. W 2014, z okazji 650-lecia lokacji miasta Brzeziny, w ramach festiwalu Kolory Polski, skomponował tzw. „Koncert Brzeziński” na trąbkę, kwartet dęty drewniany, maszynę Singera, dwie maszyny do pisania, wokalizy i trio jazzowe, którego premiera odbyła się 6 lipca 2014 roku w kościele pw. Podwyższenia Świętego Krzyża. W 2015 roku ukazał się drugi album Nikola Kołodziejczyk Orchestra zatytułowany Barok Progresywny, który zdobył nagrodę Fryderyk 2016 w kategorii „Płyta roku – jazz”. W 2016 roku we współpracy z Filharmonią Szczecińską zaaranżował piosenki ze Śpiewnika Domowego Stanisława Moniuszki na formę współczesnych utworów. Premiera odbyła się 11 listopada. W tym samym roku, na okoliczność 140. rocznicy urodzin Mieczysława Karłowicza odbył się koncert z udziałem orkiestry symfonicznej Filharmoni Szczecińskiej oraz Big Band’u Konglomerat i wiodącego sopranu Agaty Zubel, z pieśniami Mieczysława Karłowicza w aranżacjach Nikoli Kołodziejczyka.
RAFAŁ ŚPIEWAK
Jeden z najbardziej charakterystycznych i znanych performerów w Polsce. Od ponad 10 lat tworzy wyjątkowe kostiumy i postaci ,w które się wciela. Jest też twórcą niepowtarzalnych scenografii i bardzo osobliwych teatralnych projektów, podczas których gościnnie pojawiał się na scenie w towarzystwie muzyków rockowych. Zasłynął głośną w mediach sprawą sądową, kreując postać Diabła Krakowskiego i walcząc o wolność artystyczną. Artysta również rysuje i pisze teksty, które ujawnia pod pseudonimem Vincent Grotesque. Rafał to trzykrotny zwycięzca plebiscytu publiczności na Festiwalu Ulicznych Osobliwości w Szamotułach, gość wielu innych festiwali w Polsce. Festiwalowi Leszno Barok Plus towarzyszy od pierwszej edycji w 2015 roku. W czasie edycji 2017 zamierza zaskoczyć festiwalowych fanów wyjątkowo oryginalnym wcieleniem w postać „ojca muzyki” – jak mówi Śpiewak – artysty „jedynego i najwybitniejszego na tym a także innym świecie”. Jana Sebastiana Bacha.
ENSEMBLE TOCCANTE
Powstanie zespołu jest wynikiem przyjaźni pięciu pasjonatek muzyki dawnej, z których każda ma znaczące doświadczenie i osiągnięcia w dziedzinie profesjonalnej gry na swoim instrumencie. Zespół wyróżnia się spośród wielu istniejących ansambli tym, że w jego stały skład wchodzi wokalistka – sopran Anna Budzyńska. Na instrumentach solowych grają Olga Musiał – Kurzawska (flet traverso) oraz Katarzyna Kmieciak (skrzypce). Sekcję basso continuo tworzą wiolonczelistka Martyna Jankowska oraz klawesynistka Dagmara Tyrcha. Wszystkie artystki grają na kopiach instrumentów barokowych, które wymagają nie tylko specjalnych umiejętności technicznych, lecz także szerokiej wiedzy muzycznej. Ensemble Toccante, choć jest młodym zespołem, ma już na swoim koncie spore osiągnięcia koncertowe w kraju i za granicą. Plany koncertowe na najbliższe lata obejmują nie tylko występy w Polsce, ale także w różnych krajach Europy (Niemcy, Francja, Holandia, Rumunia), a także Amerykę. Choć jego głównym celem jest wykonawstwo muzyki barokowej, angażuje się także w projekty związane z muzyką współczesną. Ensemble Toccante ma przyjemność być prawykonawcą utworów tworzonych specjalnie dla tego zespołu. Przez słuchaczy doceniana jest ich szczerość i swoboda, z jaką artystki wykonują różnorodny repertuar oraz widoczna przyjemność, którą sprawia im możliwość wspólnego muzykowania. Ich zaangażowanie i wrażliwość daje niepowtarzalny efekt. Muzyka, tworzona blisko trzysta lat temu, nabiera w ich interpretacji życia i kolorów, które stają się bliskie także współczesnemu słuchaczowi.
CANTUS
Zespół Cantus z Leszna powstał w lutym 2017 roku z inicjatywy Łukasza Goryniaka (początkującego śpiewaka) oraz Rafała Kotomskiego (pomysłodawcy i dyrektora festiwalu Leszno Barok Plus).
Kluczową postacią w projekcie stał się Tomasz Sowiński – organmistrz i organista, a także chórzysta i dyrygent z wieloletnim doświadczeniem, który podjął się roli kierownika artystycznego początkującego chóru. Nie mniej istotna postać dla Cantusa to Agnieszka Turkiewicz, znakomita sopranistka, wokół której udało się zgromadzić innych leszczyńskich chórzystów: Michała Turkiewicza (tenor), Hannę Chlebowską (mezzosopran) i Dorotę Ratajczak (sopran). Kolejnym etapem budowania zespołu było poszukiwanie śpiewaków, którzy mieli dopełnić skład. W ten sposób dołączyli do nas: Jędrzej Kaczmarek (bas), Patryk Cepa (bas), Alan Krośniewski (tenor), Paulina Traczewska (alt), Małgorzata Szczepańska (alt), Dariusz Łukasik (tenor) i Karol Dziuba (bas – baryton). Po niedługim czasie skład zamknęła Katarzyna Wojczyszyn (sopran).
Nazwa Cantus oznacza śpiew, a także – w dawnej notacji muzycznej – sopran, czyli najwyższy głos śpiewający melodię. Ma ona oddawać charakter zespołu skłaniający się ku bel canto. Wszystkich śpiewających w chórze łączy wielka pasja – śpiew wykonywany zgodnie ze sztuką, pełen emocji i niosący radość. Każdy chórzysta – prywatnie lub zawodowo – jest związany z działalnością muzyczną. Są zatem organiści saksofonista, flecistka, muzycy rozrywkowi, dyrygenci chóralni, a także nauczyciele muzyki. Miejscem prób zespołu jest Klub „OBOK” przy Miejskim Ośrodku Kultury w Lesznie.
PIOTR MATWIEJCZUK 
Muzykolog, skrzypek, krytyk muzyczny, absolwent Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, dziennikarz Redakcji Muzycznej Programu 2 Polskiego Radia. W 2006 roku otrzymał nagrodę im. Witolda Hulewicza „za wybitne osiągnięcia radiowe”, przyznawaną przez Zarząd Polskiego Radia i Zarząd Oddziału Warszawskiego Związku Literatów Polskich. Teksty muzyczne i recenzje publikował między innymi w „Tygodniku Powszechnym”, „Ruchu Muzycznym”, „Gazecie Wyborczej”, „Czasie Kultury”, kwartalniku „Ethos”, na portalu dwutygodnik.com. Jest redaktorem naczelnym miesięcznika „Muzyka w Mieście”.
KRZYSZTOF
TUCHALSKI
Zanim trafił do zespołu aktorskiego Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, związany z teatrami w Tarnowie i Elblągu.
Do jego najgłośniejszych ról na gorzowskiej scenie należą: komisarz w „Żegnaj laleczko” Ireneusza Iredyńskiego i brat Albert w „Bracie naszego Boga” Karola Wojtyły.
BARTOSZ
BANDURA
Niezwykle utalentowany aktor młodego pokolenia, absolwent krakowskiej PWST, od 2013 r. w zespole Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Na tej scenie zbiera znakomite recenzje m.in. za rolę w sztuce „Karol. Nowy ład świata” w reżyserii Błażeja Peszka.